Recent heb ik een carrièreswitch gemaakt waarbij ik als docent studenten mag opleiden als aanstormend talent voor de opleiding Toegepaste Psychologie. Ik voel me dankbaar dat ik het docent zijn kan combineren met rouw- en verliesbegeleiding in mijn praktijk.

Toen ik puber was kwam ik zelf met rouw en verlies in aanraking doordat ik in korte tijd plotseling veel dierbaren verloor en na een vrachtwagenongeluk mijn onderbeen. Daarna belandde ik in een persoonlijke crisis. Ik raakte geïnteresseerd in hoe ik daarmee omging: ‘vooral doorgaan, niet mauwen en denken dat de ander het slechter heeft dan ik – want ik ben er tenminste nog’.

Daarbij stuitte ik op eerdere verliezen in mijn leven en ik kwam erachter dat ik mezelf steeds meer verloren had. Doordat de juiste mensen op mijn pad kwamen en ik zelf de drive had vond ik mijn roeping om jongeren en (jong)volwassenen te begeleiden in rouw- en verliessituaties. Want het leven vraagt soms om verder te kijken.